Prolog

Prolog:

            Siedzę na łóżku szpitalnym otoczona pustymi czterema ścianami. Usiłuję przypomnieć sobie, co się działo przez ostatnie parę miesięcy. Mam pustkę w głowie. Nic nie pamiętam. Czy stało mi się coś złego? Sądząc po obrażeniach ręki, to tak. Strasznie mnie boli mimo środków przeciwbólowych, które podała mi pielęgniarka w sztywnej sukience z plastiku. Chodziło o zachowanie sterylności przy pacjentach. Na początku przestraszyłam się, że może jestem czymś zakażona, ale kobieta, która prawię się do mnie uśmiechnęła, zaprzeczyła temu i wyjaśniła, że to ich ubranie robocze. Później opuściła pokój zostawiając mnie samą z moimi myślami i pytaniami, które chciałam komuś zdać. Potrzebowałam znać na nie odpowiedzi.

Chciałam wstać z łóżka, by rozejrzeć się po pokoju i dowiedzieć się, gdzie jestem, ale rurka, która wetknięta była w żyłę na mojej ręce, nie pozwoliła mi. Pokój był całkowicie oświetlony. Przez okno wpadała jasna poświata, która zatrzymywała się na śnieżnobiałej ścianie. Wszystko było białe oprócz mnie. Miałam ciemniejszą skórę, jakby opaloną, ale nie.. To nie możliwe żebym się opaliła. W mojej Strefie nosimy zawsze długie ubrania i bierzemy leki, by słońce nie spaliło naszej skóry, od tego można umrzeć, a tego nikt nie chciał. Nawet taka wszystkiemu przeciwna osoba jak ja. Mam mi mówiła, że dawniej ciągle słyszało się o kimś kogo spaliło słońce. Nie chciałam umierać więc do tego przepisu się stosowałam.

Z tym opaleniem musiało mi się tylko wydawać. Może to przez to, że wszystko tu jest takie jasne, moje oczy już się męczyły i źle widzą. Tak. To jedyne wytłumaczenie.

Ostatnie co pamiętam to spotkanie z Caderyn’em, moim chłopakiem, który dostał się do Milicji.. właśnie.. on dostał się tam, a ja.. ja płakałam, a później uciekłam. Czy coś mi się wtedy stało? Nic nie pamiętam i co z Caderyn’em?

Ktoś zapukał w drzwi, a później je otworzył. Wysoki chłopak o jasnych włosach, niebieskich oczach i bladych policzkach stanął przed moim łóżkiem. Uśmiechał się szeroko. Mój kochany Caderyn stał  przede mną wpatrując się we mnie. Pragnęłam poczuć jego ciepło. Chciałam żeby mnie otulił swoimi umięśnionymi ramionami. Był ode mnie sporo wyższy, ale to nie stanowiło problemu.

-Violet.. już się bałem, że nigdy się nie obudzisz.- Powiedział ciężkim głosem i usiadł na brzegu łóżka.

Był już w mundurze Milicji. Czarna marynarka z dużą ilością wypchanych kieszeni, czarne spodnie opinające się na nogach, które po zewnętrznych stronach miały paski wzdłuż nogi z czarnej skóry i buty w tym samym kolorze ze skóry na grubych podeszwach, sznurowane trochę dalej niż za kostkę stanowiły służbowy strój. Czapkę w kształcie kwadratu trzymał w ręku.

Dotknął mojej ręki, a ja uśmiechnęłam się czując znajomy dotyk.

-Nie powinniśmy się tak zachowywać.- Roześmiałam się przypominając sobie zasadę, że dziewczyna z chłopakiem nie mogą się dotykać jeśli nie są małżeństwem. To absurdalna i głupia zasada.

-Przepraszam- powiedział, ale nie cofnął ręki.- Bardzo za tobą tęskniłem.- Powiedział patrząc mi w oczy, a ja dostrzegłam w nich zmianę. Ostatnim razem, gdy w nie patrzyłam wydawały się inne, spokojniejsze, darzyły mnie miłością, śmiały się do mnie, a teraz były o ton ciemniejsze i poważniejsze. Poczułam ukucie w sercu.. Nie tego się spodziewałam. Myślałam, że nic się nie zmieniło, i że wszystko będzie tak jak przed.. właśnie.. co mi się stało, że leżę w szpitalu?

-Dlaczego tu jestem?- Zapytałam, a Caderyn zesztywniał. Zabrał swoją dłoń z mojej dłoni.- Miałaś wypadek.. Tej nocy, gdy powiedziałem ci, że dostałem się do Milicji bardzo płakałaś i w końcu uciekłaś ode mnie. Pobiegłaś do lasu, gdzie wpadłaś w pułapkę na grasujące wilki, mówiłem ci tyle razy, że las jest niebezpieczny- Wtrącił przypominając jej swoje słowa.- Uderzyłaś się w głowę i straciłaś przytomność. Zapadłaś w śpiączkę na trzy miesiące.- Patrzył ciągle w moje oczy jakby siłował mnie przekonać do swoich słów. Jego głos był poważny i nawet powiedziałbym, że rozkazujący, a on nigdy tak do mnie nie mówił.

Uśmiechnęłam się niepewnie. Nie wiem dlaczego, ale nie mogłam uwierzyć w to, co mówi Caderyn. Serce podpowiadało mi, że kłamie, ale jaki miałby w tym cel? I w takim razie, co dokładnie działo się przez te trzy miesiące?

Witam. Mam nadzieję, że prolog się Wam podobał :) Czekam na komentarze i pytania jeśli jakieś macie :) 

Wiem, że wygląd bloga nie powala, ale jakoś nie mogę wymyślić żadnego projektu więc zostanie taki :) 

Pierwszy rozdział jest w trakcie pisania więc możliwe, że ukaże się w następnym tygodniu :) 

Zapraszam do obserwowania bloga, żeby być informowanym o nowych notkach. Jeśli ktoś chce być specjalnie informowany w komentarzach to proszę napisać to będę informowała tam o nowych rozdziałach :)